Úr hinum ógurlega viskubrunni Ingu Láru

Það eru eiginlega tvær leiðir til að venjast, góð og vond.

Í góðum vana þá veit maður hvað er að fara að gerast og huggar sig við kunnuglegar aðstæður

Í slæmum vana þá veit maður hvað er að fara að gerast, fílar það ekki og sálræni þátturinn kikkar inn og gerir hlutina verri og verri við hvert skipti. Það á t.d. við um krufningar og Ingu Láru. Ég veit hvað er að fara að taka á móti mér og hvernig mér leið í fyrsta skipti, og kvíðinn magnar þá vanlíðan upp.
Það á líka við um kveðjustundir.
Það er samt betra ef eitthvað vonandi ótrúlega frábært tekur við. Jahá.
En ég mun sakna margra mikið, halda áfram að sakna annarra en ekki sakna hennar sólveigar minnar lengur :)